|
Dit was echt het slechtste hotel op de ergste plek wat we tot nu toe gehad hebben. We wonen zelf redelijk dicht op een snelweg maar die maakt nog niet de helft zoveel lawaai als die hier vlak bij het hotel loopt. Dan heb je nog de categorie randdebielen die dit soort plaatsen bevolken. Een Amerikaan die om elf uur 's avonds luid telefonerend voor je kamerdeur blijft staan. En maar kakelen en gillen in die telefoon. En vanmorgen wat hij er al weer om halfzes uit om met de vrachtwagenchauffeur over een afstand van 20 meter te praten over het opstarten van zijn vrachtauto. Die auto heeft 3 kwartier staan brommen voor hij eindelijk wegging. En dan als klap op de vuurpijl Amtrack die rond kwart voor 6 met een aantal flinke klappen op de toeter laat weten dat hij straks en nu weg gaat. Nou en, dat wil ik helemaal niet weten. Jakkes wat een lawaai zo 's morgens vroeg. Nu even een SMS sturen aan Niels. Welcome back enzo…
We gaan op zoek naar ontbijt. Want dat is er niet bij in dit hotel. Het eerste benzinestation is dicht, het tweede is wat ontbijtvoedsel betreft uitverkocht en het derde bijna. Peter koopt nog een soort crackertjes met losse ham en kaas en een melk. Ik besluit een oat met honing koekje te nemen met de chocolademelk van gisteren. Wat een ontbijt. Daar kun je mensen toch niet de weg mee op sturen. Er zijn mensen die al om 7 uur met koffers lopen te slepen. Nou, halfacht is echt vroeg zat hoor. En om 8 uur gaan we weer op pad. Redelijk veel snelweg vandaag volgens de planning. Wat was het weer mooi rijden vandaag. En wat blijft het groepsleven toch moeilijk en echt niets voor ons. We raken op de snelweg twee motoren kwijt. Die waren een vrachtauto aan het inhalen en hadden niet gezien dat we er af gingen. De volgende afslag kwam gelukkig al snel. En terwijl Peter Berends en René nog stonden te overleggen, kwamen ze er al weer aan. We konden weer verder. We gaan van de snelweg af en gaan naar het Petrified Forrest. We mogen op eigen gelegenheid het park doorrijden. Nou is er maar 1 weg, dus veel kan er niet fout gaan. Bij het eerste uitzichtpunt maken we gelijk al veel foto's. Dat is nog redelijk moeilijk. Want door de stand van de zon ziet alles er door de camera vlak uit, terwijl het dat toch echt niet is. Het is erg rood en heuvelachtig. Prachtig mooi. Snel weer verder. Want het is 25 mijl rijden, je mag er meestal 35 mijl per uur volgens de borden en we hebben een uur. Dat gaat nooit lukken. En dat klopt natuurlijk ook. We rijden een soort bergweggetje op. Volgende uitzichtpunt. We kijken steeds onderweg of het de moeite loont van de rechte weg af te gaan en een parkeerplek op te rijden of een zijweg. Opeens steken we de snelweg weer over. Prachtige landschappen gezien, maar nog geen versteende bomen. Een aantal mijlen gereden zonder verandering van het landschap. En dan opeens een zijweg met een verwijzing naar de versteende bomen. We rijden het weggetje af en daar liggen ze plotseling in de diepte. Wat mooi. Maar wel ver weg voor de foto. Zelfs voor de telelens. Gelukkig hadden we er nog een paar langs de weg zien liggen. Dus over het grindpad naar beneden geklauterd en daar van dichtbij gefotografeerd. Verder gaat het weer. Het is op onze klok al 7 minuten over elf. We hebben nog 8 minuten officieel. Nou, ik dacht het niet. Ze wachten maar even. Het is hier zo mooi, zo groots, zo wijds, zo overweldigend. Daar moeten we van genieten. Verderop langs de rechte weg liggen ook van die blokken. Maar niet zo mooi als die wij gezien hebben. En daar is dan opeens het visitors center. Nee hé. Nu al 25 mijl gereden? Zeker omdat het zo mooi was. Er staan nog maar 3 motoren van de 19 die er zouden moeten komen. Peter loopt buiten nog wat rond om foto's te maken. Hij ziet een man bij een hele grote versteende boom staan en zet ze op de foto. Intussen ben ik het visitors centre binnengelopen (eigenlijk de winkel). Daar is ook zo veel moois te zien. Prachtig aardewerk, kan niet mee helaas. Dus maar veel foto's gemaakt. Mooie t-shirts, jasjes, petjes. Van alles. En alles even mooi. Maar ja, de rek gaat eens uit de koffers natuurlijk. Eerst maar even eten. Peter heeft echte dikke boterhammen met ham en kaas. Smaken voortreffelijk. Ik heb bananencake en worteltjescake (vies he?) Nee hoor, helemaal niet. Smaakt ook erg goed. Twee keer een halve liter thee er overheen (ja zeker echte hot tea) en de lunch is klaar. Inmiddels is iedereen bij het visitors centre aangekomen. De Duitser Horst (of heet hij nou Keess, ik weet het echt niet) is zo vaak gestopt om foto's te maken dat zijn luchtgekoelde motor warm liep. Ja, het is geen BMW zou deze Beierse meneer zeggen. Nog een rondje door de winkel levert toch nog een zwart t-shirt op. En om 12 uur gaat iedereen weer te paard voor de volgende etappe. Dan gaat het even fout bij een benzinestation. We waren onderweg besproeid door een poepvrachtwagen. En sommigen vlogen gelijk van hun motor om deze schoon te maken. We gingen gelijk weer op weg. Dus waren we de helft van de groep kwijt. Sukkels, let dan ook op. Waarom moet je nou gelijk weer alles uitgooien en wat anders gaan doen als we even stil staan. Geert reed snel naar voren om te melden dat we er nog een stel misten. Dus in de hitte wachten. Want het is wel weer heel erg heet vandaag. 98 graden fahrenheit werd er op 1 motor genoteerd. Nou vooruit op naar Jack Rabbit voor weer een souvenirs stop. Prachtige dingen weer. Twee platen met leuke tekst, een dromenvanger en een sweatshirt route 66 gekocht. De koffer bolt al aardig op zo. Dan de laatste 68 mijl van vandaag. Eerst nog een stuk snelweg. En dan richting Sunrise/Loepp door de woestijn. Alles ziet er door en droog uit. En de beplanting is minimaal. Je ziet in de verte de donkere wolken hangen. En de bliksemschichten vliegen eruit en tussen de wolken heen en weer. Dat is boos weer daar. Nou hebben we dat deze week al meer gezien. Maar we hebben het steeds kunnen ontlopen tot nu toe Zo te zien gaat het vandaag niet lukken. Want we moeten die richting op. En op de tv heeft Flagstaff het deze week heel slecht gehad qua regen en noodweer. Dan zegt René "regenpakken aan". Dat is geen goed teken. Gelukkig valt het mee. Maar een paar flinke regendruppels. En verder blafheet in dat plasticje. We rijden er weer prachtig omheen. Bij het benzinestation wurmt iedereen zich er snel weer uit. Nou nog even door Flagstaff heen naar het hotel. Dat was het weer voor vandaag. Peter Berends haalt de kamerkaartjes voor 2 dagen bij de receptie. En hij reserveert voor de hele groep gelijk bij Granny's Closet. 19:00 uur vertrek, 19:30 eten. We hebben er nu weer een uur bij gekregen. Dat scheelt dus alweer. Morgenochtend ontbijt tussen 6 en 9. En om 9 uur vertrek naar de Grand Canyon. Dat wordt dus lekker uitslapen. Na een biertje naar de kamer. Gelijk de was gepakt en op zoek naar de wasmachine. Muntenmachine, langzaamwasser. Er is er maar 1 die werkt. Gauw volgegooid en munten gehaald bij de receptie. Aangezet. Naar de kamer voor het schrijfblok en puzzel. Je moet er even bij blijven voor het beste resultaat. Dan komt Marianne. Ha die is dus tweeds. Mooi op tijd geweest. Bij de wasmachine dit verhaal geschreven Met zijn allen lopen we naar Granny's Closet, oma's kast. Daar worden een aantal groepjes gevormd om de tafelschikking te maken. Want met zijn 29-en aan één grote tafel, is iets wat de Amerikanen dus echt niet kennen. Het is al mooi als je het voor elkaar krijgt dat je per echtpaar een rekening kan krijgen in plaats van één rekening voor een hele tafel. Wij zitten met Koos en Meinke aan tafel. We eten een steak en een salade. Erg lekker gegeten en lekker gekletst met onze tafelgenoten. Het is hier weer redelijk fris. Dus de truien gaan mee voor de terugweg. En die hebben we nodig gehad ook. |